- 1402-11-03
- توسعه ارتباطات هوشمند تبیان
- 0
آینده رایانش ابری، مزایا و چالش ها (بخش دوم)
تاریخچه شکل گیری رایانش ابری
مفهوم رایانش ابری با توسعه اشتراک زمانی، که به چندین کاربر اجازه می داد به طور همزمان به یک رایانه دسترسی داشته باشند؛ در دهه 1960 شکل گرفت. با این حال، مفهوم مدرن رایانش ابری، که شامل تحویل منابع محاسباتی از طریق اینترنت است، برای اولین بار در اواخر دهه 1990 ارائه شد. در ادامه این مقاله که آینده رایانش ابری است به بررسی انواع سرویس های ابری خواهیم پرداخت.
اصطلاح “رایانش ابری” توسط دانشمند کامپیوتر “رامنات چلاپا” در مقاله ای که در سال 1997 منتشر شد، مورد استفاده قرار گرفت و در آن چارچوب در حال ظهور ارائه خدمات محاسباتی از طریق اینترنت را تشریح کرد. با این حال، در اواسط دهه 2000، با ظهور مجازی سازی و توسعه خدمات وب، محاسبات ابری به عنوان یک مفهوم تجاری شروع به کار کرد.
اولین ارائهدهندگان سرویس ابری شرکت هایی نظیر Google Cloud Platform (GCP) و Microsoft Azure بودند که هر دو در سال 2008 راهاندازی شدند. از آن زمان تا امروز، رایانش ابری به طور فزایندهای فراگیر شده است و طیف گستردهای از خدمات و همچنین ارائهدهندگان ابری در دسترس سازمانها با هر اندازه و نیاز است.
در بخش اول مقاله که در لینک زیر قابل مشاهده است، به این موضوع که چگونه سرویس ابری می تواند نیازهای کسب و کارها را پاسخگو باشد پرداخته شد. در این بخش انواع سرویس های ابری و نحوه کارکرد آنها معرفی خواهد شد.
سرویس ابری چگونه کار میکند؟
امروزه دسترسی بر اساس تقاضای منابع سیستم کامپیوتری، به ویژه ذخیره سازی داده (ذخیره سازی ابری) و قدرت پردازش، به صورت اتوماتیک (بدون نیاز به مدیریت مستقیم) به عنوان محاسبات ابری شناخته می شود. رایانش ابری معمولا از مدل «پرداخت به اندازه نیاز» استفاده میکند، که میتواند به کاهش هزینههای سرمایه ای اولیه کمک کند.
اگر بخواهیم سرویس ابری را تعریف کنیم شکل 1 می تواند برای توصیف بهتر آن کمک کند “گروهی از عناصر شبکهای ارائه دهنده خدمات که میتوان بدون رسیدگی یا مدیریت جداگانه توسط کاربران تامین گردد. به جای، مجموعه ای سخت افزاری و نرم افزاری تحت مدیریت افراد.”
انواع سرویس ابری
ابرهای خصوصی:
ابر خصوصی نوعی از رایانش ابری است که فقط به یک سازمان یا کسب و کار اختصاص داده میشود. این سرویس معمولا توسط شرکتها یا سازمانهای بزرگی که به سطوح بالایی از امنیت، نظارت و یا سفارشیسازی زیرساختهای فناوری اطلاعات نیاز دارند، اختصاص داده میشود. در یک ابر خصوصی، منابع محاسباتی مانند سرورها، دیسک و شبکه به عنوان یک سرویس فقط به کاربران درون سازمان ارائه می شود.
ابر خصوصی میتواند در محل مرکز داده خود سازمان یا خارج از آن و یا توسط یک ارائه دهنده سرویس ابری میزبانی شود.
ابرهای عمومی:
ابرهای عمومی متداول ترین نوع سرویس ابری هستند که اغلب با استفاده از مراکز داده و به درخواست سازمان ها ایجاد می شود که کمتر مورد استفاده کاربر نهایی قرار می گیرد.
Alibaba Cloud، Amazon Web Services (AWS)، Google Cloud، IBM Cloud و Microsoft Azure تعدادی از بزرگترین ارائه دهندگان خدمات ابری عمومی هستند.
ابرهای ترکیبی یا هیبریدی:
ابر ترکیبی یا هیبردی از ترکیب ابر خصوصی و عمومی ایجاد می شود که توسط شبکهای از LAN، WAN، VPN و یا API به هم متصل شدهاند تا یک سرویس یکپارچه را تشکیل دهند. ویژگیهای ابر ترکیبی پیچیده است و الزامات مختلفی ممکن است درآن اعمال شود.
در ابر هیبریدی، فواید ابرهای خصوصی و عمومی در کنار هم و به صورت انتخابی برای کاربر ارائه می شود. در این نوع ابر، کاربر میتواند برخی از سرویسهای مورد نظر را از ابر خصوصی و بعضی دیگر از ابر عمومی تهیه کند که با کلیدهای متفاوت این دو ابر را به یکدیگر متصل سازد. در این مدل، اطلاعات بین ابر عمومی و خصوصی مشترک است ولی اطلاعات احراز هویت و امنیتی در ابر خصوصی قرار دارد.
چند ابری:
یک معماری جدید از چندین سرویس ابری از ارائه دهندگان مختلف ابر عمومی و یا خصوصی است. اگرچه همه ابرهای چندگانه از ابرهای هیبریدی نیستند، اما همه ابرهای هیبریدی چند ابری هستند. هنگامی که ابرهای متعدد به یکدیگر متصل می شوند، به ابرهای هیبریدی تبدیل می شوند.